De Orange River slingert als een levenslijn tussen Zuid-Afrika en Namibië, een blauwe ader in een dor, woestijnachtg landschap. Weinig wegen, amper winkels, geen signaal. Alleen wij, de rivier, en een eindeloze horizon.
Met een klein hartje, maar vol goede moed begonnen we aan een expeditie van meer dan twintig dagen en 650 kilometer. Dankzij onze sponsors Packraften.be en MRS, konden we de navigatie van deze grensrivier starten met de meest lichtgewicht en duurzame packrafts op de markt. Wanneer het terrein te grillig of gevaarlijk zou worden, zouden we de packrafts aflaten, in de rugzak steken en te voet het obstakel omzeilen.
Een hobbelig begin
De reis begon al avontuurlijk met de nachtbus vanuit Kaapstad. We werden, dankzij de hulp van vriendelijke locals, op het nippertje op de juiste plek eruit gezwierd. De eerste aanblik van de Augrabies Falls, waar duizenden liters water naar beneden denderen, zette meteen de toon: deze rivier is niet om mee te sollen.
De volgende uitdaging? Een lift vinden. Pas na uren wachten in de blakende zon, stopte een busje met vier Britten. We belandden letterlijk tussen de koffers, maar ze brachten ons helemaal tot aan de brug — het startpunt van wat een boeiende tocht zou worden.
Vallen, opstaan, peddelen
De eerste dag was heet. Verstikkend heet. Met temperaturen boven de 40 graden peddelden we tot in de schemering, vechtend tegen wind en vermoeidheid. Onze handen vol blaren, onze lichamen stijf. Maar de sterrenhemel — die heldere Melkweg — deed ons alles vergeten. Een diepe dankbaarheid overviel ons.
Al snel leerden we overleven op de rivier: om 5u opstaan, peddelen voor de zon haar volle kracht toont, liters drinken, kleren nat houden, stoppen voor je echt moet. Het tempo was traag, maar gestaag. En elke dag was anders.
Soms gleden we vlot door brede stukken water, langs springbokken, bavianen en zeearenden. Andere keren trokken we onze packrafts puffend over droge zandbanken, verdwaalden we in een doolhof van kanalen of sleepten we ons materiaal over rotsen en eilandjes.
Woelig Water
Onze packrafts werden intussen trouwe metgezellen. Licht, wendbaar, onverslijtbaar. We droegen ze over heuvels, stuwden ze door stroomversnellingen en vertrouwden erop in woelig water. Dankzij hun lichtheid konden we routes nemen waar anderen zouden moeten opgeven. Dat bracht ons vrijheid. En moed.
Want de Orange River kan grillig zijn. Soms genadeloos. Op dag vijf raakten we bijna in een kloof die we over het hoofd hadden gezien op de kaart. Eén foutje, en je zit gevangen tussen rotsen en stroming. Het werd ons snel duidelijk: op de rivier is alertheid geen bijzaak, maar noodzaak.
De Orange River kan ook stil zijn. Té stil. Naarmate we dichter bij de kust kwamen, werd het water trager, warmer, troebeler. We kregen te kampen met de grootste droogte van de laatste 30 jaar. Uiteindelijk bleef van de rivier niet meer over dan een onbevaarbaar stroompje. De langste rivier van Zuid-Afrika, opgeslorpt door irrigatiekanalen, weggepompt voor dorpen. Een gemis voor ons als avonturiers – om de oceaan niet in te kunnen varen, maar een veel groter verlies voor alles en iedereen die van dit water afhankelijk zijn.
Go with the flow
Deze expeditie was meer dan een fysieke uitdaging. Ze liet ons voelen wat het betekent om echt afhankelijk te zijn van de natuur. Je kan doorbijten en afzien zo lang je wil, maar uiteindelijk heeft de natuur toch het laatste woord. De rivier heeft ons uitgedaagd, afgepeigerd en verrijkt. Ze heeft ons doen afvragen waarom we dit ook alweer wilden, en ze heeft ons steeds weer laten zien waarom wél.
Dankjewel Packraften.be, MRS en Nordisk voor jullie steun en vertrouwen. Jullie materiaal heeft het verschil gemaakt.
En aan jou, lezer van Rewild: Ga op avontuur. Zoek uitdaging, omarm onzekerheid, groei door tegenslag. Niets doet je meer ‘levend’ voelen. Neem een packraft. Gooi je planning overboord. En ‘go with the flow’. Die stroom brengt je exact waar je moet zijn.